მანამ საქართველოში მღერიან ის მარად

მანამ საქართველოში მღერიან ის მარადიულია. 1946 წლის საქართველოს მწერალთა კავშირის ყრილობა დამთავრდა, სადც მწერლებმა თითქმის უკლებლივ პირობა დასდეს , რომ საბჭოთა არმიას მიძღვნიდნენ უკვდავ ნაწარმოებებს. ამ დროს სკამზე შემოსვეს ბაფთიანი გოგონა ასე 15-16 წლის, შიმშილს და ომის ვერაგობას მასზედაც დაეტოვებინა კვალი. და ამ გოგონამ პირველად საზოგადოებას წარუდგინა თავისი უკვდავი ლექსი. ქარი გიმღერის ნანასა.... რა თქმა უნდა ანა კალანდაძეზეა საუბარი.

Resultaten (Nederlands) 1:

Georgië zal het voor altijd zingen. 1946, de Writers 'Union congres eindigt, degenen waar de schrijvers waren bijna zonder uitzondering, dat de Sovjet-leger midzghvnidnen onsterfelijke werken. Deze keer zetten op een stoel dus baptiani meisje 15-16 jaar, honger en oorlog, verraad bewering op verlof sporen. En dit meisje werd voor het eerst geïntroduceerd zijn onsterfelijke gedicht. Wind zingt u nanasa .... we zijn natuurlijk praten over Anna Kalandadze.